Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 marca 2014 r. (sygn. akt II PK 175/13) wskazał, że możliwe jest w świetle obowiązujących przepisów zawarcie w umowie o pracę klauzuli o miesięcznym okresie jej wypowiedzenia, jeżeli następuje to na wniosek samego pracownika.
Kodeks pracy w art. 36 ust. 1 pkt 3) przewiduje trzymiesięczny okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w przypadku gdy pracownik zatrudniony był co najmniej 3 lata. Z kolei art. 18 ust 1 k.p. stanowi, iż postanowienia umowy o pracę nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż to przewidują przepisy prawa pracy.
W oparciu o powyższe przepisy Sąd Apelacyjny uwzględnił apelację pracodawcy, który – mimo klauzuli o miesięcznym okresie wypowiedzenia umowy o pracę – nie godził się z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego, w którym przyjęto, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu z upływem jednego miesiąca, gdyż tak postanowiły strony. Sąd Apelacyjny zgodził się z sądem pierwszej instancji, iż utarta linia orzecznicza nie pozwala traktować kodeksowych okresów wypowiedzenia jako sztywnych i mogą one podlegać modyfikacji, ale – zdaniem Sądu Apelacyjnego – wyłącznie poprzez ich wydłużenie. Skrócenie okresu wypowiedzenia byłoby bowiem postanowieniem mniej korzystnym dla pracownika i jako takie – nieważnym w myśl art. 18 ust. 1 k.p.
Sąd Najwyższy zważył, iż ważność klauzuli skracającej okres wypowiedzenia należy każdorazowo oceniać przez pryzmat kodeksowej zasady uprzywilejowania pracownika. Jeżeli zatem z okoliczności sprawy wynika, iż takie postanowienie jest korzystne dla pracownika, wówczas nie ma podstaw do odmawiania mu ważności, przynajmniej w zakresie w jakim przyznaje uprawnienie do skorzystania ze skróconego okresu wypowiedzenia przez pracownika. Odmienną kwestią byłaby natomiast ważność tego samego postanowienia w stosunku do pracodawcy.
Orzecznictwo:
Wyrok SN z dnia 26 marca 2014 r. sygn. akt II PK 175/13
-Piotr Jędrusiak