Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług ma na celu przewidzenie w interesie pracodawcy i jego personelu warunków pracy i zatrudnienia mających zastosowanie do stosunku pracy, gdy przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie członkowskim deleguje tymczasowo pracowników na terytorium innego państwa członkowskiego w ramach świadczenia usług. Zgodnie z regulacją rzeczonego aktu, przepisy prawne państw członkowskich mają być koordynowane w taki sposób, aby określały najważniejsze przepisy bezwzględnie wiążące dotyczące ochrony minimalnej, które w kraju przyjmującym mają być przestrzegane przez pracodawców delegujących pracowników.
W dyrektywie 96/71/WE prawodawca europejski posługuje się pojęciem „minimalnych stawek płacy”, jednocześnie pojęcia tego nie definiując. Wykładnią tego sformułowania zajął się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 07 listopada 2013r.
W sentencji wspomnianego wyroku ETS przyjął, iż nic nie stoi na przeszkodzie zaliczania na poczet minimalnej płacy elementów wynagrodzenia, które nie modyfikują stosunku pomiędzy świadczeniem pracownika, z jednej strony, a świadczeniem wzajemnym, które uzyskuje on z tego tytułu, z drugiej strony. Jednocześnie, elementem minimalnej płacy nie będą świadczenia otrzymywane przez pracownika w zamian za wykonywanie dodatkowej pracy, ewentualnie wykonywanie pracy w szczególnych warunkach.
Orzeczenie:
Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-522/12 z dnia 07 listopada 2013r.
Podstawa prawna:
Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług.
-Adam Gielnik