W przedmiotowej sprawie powód domagał się od Sądu Okręgowego oraz osoby w nim pracującej zadośćuczynienia za krzywdy, jakich miał on doznać w związku z czynnościami podejmowanymi przez sędziów i pracowników tego sądu. W pozwie nie wskazał on jednak adresu miejsca zamieszkania pozywanego pracownika sądu i zastąpił go adresem zatrudniającej go instytucji. Sąd zwrócił pozew po bezskutecznym wezwaniu powoda do usunięcia braków poprzez wskazanie miejsca zamieszkania pozwanego.
Sprawa, na skutek zażalenia powoda, trafiła do Sądu Apelacyjnego, który po powzięciu poważnych wątpliwości prawnych przy rozpoznawaniu sprawy zwrócił się do Sądu Najwyższego z następującym pytaniem: „Czy niewskazanie przez powoda w pozwie miejsca zamieszkania pozwanego, będącego osobą fizyczną przy jednoczesnym wskazaniu miejsca jego pracy, w sposób umożliwiający doręczanie pism procesowych stanowi brak formalny pozwu uzasadniający zarządzenie zwrotu pozwu?”.
Sąd Najwyższy, obradując w składzie trzech sędziów stwierdził jednak, że niewskazanie przez powoda w pozwie miejsca i adresu zamieszkania pozwanego, będącego osobą fizyczną, stanowi brak formalny pozwu i uniemożliwia nadanie mu prawidłowego biegu.
Orzeczenie:
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt III CZP 43/14
- Maciej Jaśkiewicz