Aktualności

W przedmiotowym stanie faktycznym, Edward K., będący dłużnikiem na kwotę ponad 350 tys. złotych, ustalił, w drodze ugody sądowej zawartej przed sądem rodzinnym, alimenty na rzecz swoich dwóch wnuków. Jego działanie uznane zostało przez Sąd I instancji za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k., za popełnienie którego sprawcy wymierzono karę pół roku pozbawienia wolności oraz 2 tysięcy złotych nawiązki na rzecz wierzyciela. Ponadto, ze względu na wniesienie przez wierzyciela skargi pauliańskiej, ugoda sądowa została uznana za bezskuteczną. Sąd drugiej instancji, na skutek apelacji oskarżonego, wprawdzie odstąpił od wymierzenia nawiązki, ale potwierdził winę i odpowiedzialność karną sprawcy. Obrońca skazanego wniósł skargę kasacyjną, starając się wykazać znikomą społeczną szkodliwość czynu i zarzucając Sądowi Okręgowemu niewystarczające uzasadnienie wyroku oraz naruszenie zasady obiektywizmu.

Jak wskazano na wstępie, Sąd Najwyższy, dnia 18 marca 2014 roku oddalił skargę skazanego. Uzasadniając swoje stanowisko, Sąd wskazał, że społeczna szkodliwość czynu nie jest zależna od zaistnienia szkody, gdyby bowiem było inaczej, karalność samego usiłowania byłaby wyłączona. Ponadto Sąd zwrócił uwagę, iż w zaistniałym stanie faktycznym, kwota ukryta przed egzekucją przez dłużnika, na przestrzeni lat urosłaby do wysokości jednej szóstej kwoty zadłużenia, a zatem stanowiłaby znaczny uszczerbek w majątku wierzyciela. Wskazane okoliczności w połączeniu z faktem, iż skazany w przeszłości był  już karany za oszustwo, doprowadziły do uznania przez Sąd, że dłużnik poprzez swoje umyślne działania dążył do uszczuplenia majątku wierzyciela.