Trybunał Konstytucyjny dnia 8 kwietnia 2014 r. orzekł, iż art. 180 w zw. z art. 178 i art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2000 r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest niezgodny z Konstytucją w zakresie w jakim przewiduje odrzucenie bez wzywania do usunięcia braków skargi kasacyjnej, która nie zawiera wniosku o uchylenie lub zmianę skarżonego orzeczenia wraz z oznaczeniem zakresu zaskarżenia.
Trybunał Konstytucyjny przyznał, że formalizm postępowań sądowych jest ich koniecznym elementem, a szybkość postępowań pożądaną ich cechą, natomiast odrzucenie skargi z powyższych powodów bez wezwania strony skarżącej do sprecyzowania zakresu zaskarżenia jest przejawem nadmiernego formalizmu i uznane winno być za nieuzasadnione ograniczenie prawa do sądu.
Skarga kasacyjna objęta jest co prawda tzw. przymusem adwokacko-radcowskim (co znaczy, że ten środek zaskarżenia musi zostać sporządzony przez profesjonalnego pełnomocnika), niemniej jednak Trybunał zważył, iż negatywnymi konsekwencjami zaniechania pełnomocnika nie można obciążać obywatela, w tym sensie, że sam przymus adwokacko-radcowski nie może uzasadniać automatycznego odrzucenia skargi bez wzywania do uzupełnienia jej braków.
Orzecznictwo:
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 kwietnia 2014 r. (sygn. akt SK 22/11)
-Piotr Jędrusiak